حتی نگفتیم خداحافظ..

تو هم رفتی ، مثل همه قصه های تکراری زندگی من.

حالا تو فقط ، تکرار دوباره یک قصه کهنه هستی.

دیگر نه اصراری به ماندنت و نه انکار رفتنت...

هیچ چیزی در من نیست جُز مشتی تصویر و خاطره که می گذارم توی صندوقچه کنار همه رفته ها.

نه اشکی ، نه بغضی ، نه حتی نگاهِ لرزان نگرانی که از تکرارش خسته ام.

این یک بار را می خواهم صاف و مستقیم خیره شوم به چشمانم و بگویم به درک!این رفتن برگشتنی نداره...

تو باور کن که من خوشبختم و به بختِ خویش، خوش خیال می خندم و نمی خواهم بزرگ شوم و فقط می خواهم برای بزرگ شدنم رویا ببافم.

با سری که روی شونه های خودم گذاشتم نه شانه دیگری که به هیچ شانه ای امیدی نیست.چه دلتنگ باشم و چه نباشم.

باور کن می روم و دیگر به هیچ هوایی برنمی گردم.

حتی آفتابی ترین هوا هم گرمم نمی کند ، بس که اینجا سرد است.

هوای عاشقی هایم حواله به همان دلتنگی های گاه و بیگاه.

بگذار فقط خاطره باشند و چند خطی روی بی خطی های این گذر، برای دلم که طعمش را یدک بکشد ، برای فرداها که آن هم نمی دانم برای چه؟! برای خالی نبودن عریضه و غریزه شاید ...

اصلا دلم میخواهد آنقدر در رفتن فرو روم که راه بازگشت را گم کنم و هی دور شوم و دور شوم.

می بینی؟!

بس که اندوه به جانم بارید ، خرافات مثل علف هرز در حرفهایم رویید...

از اندوهگین بودنم که فاکتور بگیری ، انگار حالم خوب است و دلتنگی ها را هم خیالی نیست  زندگی که خیال منبسط شدن ندارد.