بگذار تا بگویم . از حرف هایی که دیگر نمی زنم . شعر هایی که دیگر نمی خوانم . کتاب هایی که دیگر مادرم مجبور نیست مرتبشان کند ، هر بار ، هر روز . هر بار .. از تمام روزهایی که سعی می کنم فراموشم شوند . از تمام سال هایی که می خواهم از یاد ببرم . از تمام سطر هایی که دیروز سوزانده ام . لحظه هایی که به باد سپرده ام . از خیابانی که هر بار مسیرم را کج کرده ام ، نکند قدم هایم باز تجربه اش کنند .

بگذار تا بگویم .

از روزهای ابری ، شمعدان های صف کشیده بر حیاط گلفروشی که همین نزدیکی هاست . ماهی های کوچک قرمز که دیروز نگاه دختری را می دزدیدند . از تازه شدن های ویترین مغازه ی یک دوست . از خنده های یک مادر و فرزند در صف اتوبوس . از یک پیرمرد که دیروز خبر ازشهریه ی دخترش می گرفت . مردی که به دنبال جایی بود برای نشستن . از آسمان که امروز تشنه ی باریدن بود .

سطرهای زیادی منتظر ، حرف های زیادی در دل .... .

 و من نمی خواهم حتی نامی از کلاغی بشتوم که نمی دانم چرا هرگز به خانه نرسید . لابد قسمت نبود ، یا که شاید قسمتی بود که من نبودم .

 عجیب دلگیرم این روزها..