نمیدانم چه حالت است . چیزی بین خواستن و نخواستن

حالتی میان رفتن و ماندن.

چیزی میان حمله و گریز

و وحشتی میان من و زمان...

تو مرا میفهمی .

این طور نیست؟.

مهاجر!..

تو هم روزی حالتی داشتی میان ماندن و رفتن و رفتن را برگزیدی.

زیرا سرنوشت تو آن را رقم زده بود.

و من اکنون مانده ام میان ماندن و سرنوشت...

آهای مهاجر!

امشب را تنهایم مگذار.

شاید دیگر شبی این چنین برای (دیدن و بودن) نیایی.

هی که چقدر بی قراری می کند این کوچه
چه بی قراری می کند این بغض
چه بی قراری می کند این دل
تمام این سال و ماه انگار منتظر آمدن کسی باشند و ...
نیامدن !
چه بی قراری می کند این کوچه
تمام این روزها پنجره ها در انتظار باران خمیازه می کشیدند و باز
فردا !
همین دیروز کفشهایم خودشان راه افتاده بودند سمت اول کوچه ، سراغ آمدنت را بگیرند ؛
من هم پاپرهنه در خیابان به دنبالشان می دویدم ، از آنها خواستم که اینقدر سر به هوا نباشند ،
گفتمشان که تو نمی آیی ! باید کمی صبوری کنند ؛
با هم باز می گشتیم سمت خانه ؛
درست نمی دانم ،
اما انگار پاییز آمده بود ؛
انگار آسمان هم باریده باشد ، زمین خیس ِ خیس بود ...
ما آرام ، آرام آمدیم سمت همان یاسهای آشفته ... اما انگار یاسی نبوده باشد ؛
انگار آسمان باریده باشد ؛
زمین خیس ِ خیس بود ؛
انگار پاییز آمده باشد .
و ما باز می گشتیم ؛
بی هیچ نشانی از جای پایی ...